Revival of the Fifties

Acapulco – het filmsterrenvakantieadres van de jaren ’50 en ’60, nu vooral vergane glorie. Er ís een pas heropend lichtpuntje: Hotel Boca Chica. Elvis’ favoriete holiday hangout lijkt hem zestig jaar later nog altijd te verwachten.

Straten vol schreeuwende reclame, toeristen en verkopers. Rondscharrelende hondjes, katten en was dat een rat? Nee, mijn eerste indruk van Acapulco is niet bepaald goed. De taxi – een VW Kever – manoeuvreert me door al die drukte naar Hotel Boca Chica. “Weet je zeker dat je dáár heen wilt? Er is niets te doen! Geen winkels, geen disco’s, geen bioscoop. Nada!” Dat laatste woord benadrukt de taxichauffeur door zijn handen vol onbegrip in de lucht te steken. Persoonlijk vind ik het bijzonder goed klinken. Hij besluit niet meer met me te praten.
Het hotel blijkt helemaal niet zo extreem afgelegen, maar het is wel een hele andere wereld. Eentje in wit, zwart en mintgroen. De lobby wordt gedomineerd door een rieten schommelstoel naast een transistorradio. De receptionist draagt een wit pak dat me aan de loveboat doet denken. Het zwembad heeft uitzicht op een verlaten baai. Die chauffeur mag mij dan niet begrijpen, ik begrijp Elvis wel. Vanaf hier gezien lijkt Acapulco niet te bestaan, alleen deze beschutte vierkante meters bovenop de klif.
Elvis kwam voor het eerst in Boca Chica voor de opnames van “Fun in Acapulco”. De film droeg bij aan de sterrenstatus van Acapulco en van het hotel. Elvis kwam daarna regelmatig terug. Alleen, maar meestal vergezeld door mooie vrouwen. Dit alles wordt me verteld door de receptionist die wel wat weg heeft van The King in zijn laatste jaren. Hij is behoorlijk dik en zijn zwarte haar ziet er geverfd uit. Hij is een fan, dat dacht ik al en dat zegt hij ook. Nadat hij me naar mijn kamer heeft gebracht, ga ik het hotel verkennen. Sushirestaurant aan zee, spa, hangmatten op een terras vol palmbomen – binnen vijf minuten heb ik besloten dat dit me uitstekend bevalt. Ik ga me twee dagen volledig onderdompelen in deze nada.
Aan het zwembad zie ik meer mensen in loveboat pakjes. Ze brengen me handdoeken, drankjes, eten. Ze staan volledig tot mijn beschikking. Ik ben namelijk de enige gast. Ik vond het al een beetje verdacht dat Elvis de Tweede mijn naam wist toen ik binnenkwam. Ik hield mezelf nog voor dat het onderdeel was van de uitstekende service. Als ik bij het in ontvangst nemen van mijn cocktail vraag hoeveel gasten er zijn, kan ik er niet meer omheen: solo tu. Alleen jij. En daardoor gebeurt er iets, waar bekende mensen waarschijnlijk altijd mee te maken hebben. Iedereen houdt me in de gaten, op een opvallend onopvallende manier.
Ik tuur over het zwembad naar de baai waarin nu een paar boten liggen, de receptionist loopt door mijn beeld. Zou Elvis hier aan het einde van zijn leven ook nog zijn geweest? Of sloot hij zich tegen die tijd non-stop op in Graceland? Ver weg van de ogen die overal en altijd op hem gericht waren? Misschien wilde hij toen alleen nog maar weg van alles. Rust. Maria staat weer aan mijn bedje, ze heeft gezien dat mijn cocktail op is. Ik kan hier toch wel van genieten merk ik. Ondanks dat ik me enorm bekeken voel. En een beetje eenzaam. Wat zo’n schare butlers onderstreept wel het feit dat ik hier absoluut de enige ben.
Na een paar uur aan het zwembad ga ik weer even rondwandelen. Het hotel is niet groot, maar heeft wel veel hoekjes en andere verstopplekjes. Er zijn terrassen op verschillende niveaus, dichterbij of verder weg van de zee. Overal staan trendy stoeltjes, tropische planten in mintgroene potten en aan de palmbomen wiegen hangmatten. Alles vintage jaren vijftig. Een beetje terug in de tijd voelt het wel. Hotel Boca Chica roept hoe dan ook herinneringen op. Aan de dagen dat alles hier glitter en glamour was. Dat niet ik, maar Elvis aan het zwembad lag. Dat mensen elkaar verdrongen voor het beste plekje op het strand. Boca Chica is vernieuwd, verfrist en verhipt – helemaal klaar voor de volgende ronde. Maar zo in mijn eentje voelt het voor mij toch vooral een beetje melancholisch. Alleen in een verlaten baai, met de sjofele straten van Acapulco even verderop. Ergens tussen In the Ghetto en Heartbreak Hotel.