Mexico City - Amores perros

Labrador, poedel, chihuahua – wie in Condesa woont heeft een hond. Deze wijk vlak onder het centrum van Mexico City is ruim, groen en relaxed. Wat wil mens of dier nog meer?

Vandaag begin ik de dag op een terrasje, met een groenteomelet. Best een prestatie in een land waar de salade steevast op het bord blijft liggen, vegetarisch een smerig woord is en het menu hoofdzakelijk bestaat uit vlees. En kip, want dat is hier iets anders. Elke keer als ik uit eten ga, vraagt mijn tafelgenoot of ik toch alsjeblieft wel vlees eet. Ja, dat eet ik. Maar af en toe wil ik ook een beetje groen. En in Condesa hebben ze dat.
Volgens mij zijn de bewoners van deze wijk sowieso gezonder bezig dan de gemiddelde Mexicaan. Hier zie ik joggers, fietsers en in het parkje verderop doen ze yoga. Maar waar ze ook mee bezig zijn, de hond gaat mee. Ook naar het terras. Zo zit aan tafel één een Franse bulldog, tafel twee huisvest twee gigantische bobtails en om het hoekje zitten twee stoer uitziende mannen met truttig geschoren terriërs. De ober loopt af en aan met bakjes water.
Ik drink nog een café con leche en loop naar het park. De yogales is voorbij en de honden mogen los. Een ontzettend schattige herderpuppy loopt een klein kind omver. Een piepkleine chihuahua springt een greppel in en moet gered. Een keurig gekapte poedel stapt parmantig richting vuilnisbak. Ik ga er eens even goed voor zitten. Naast me aait een man de grootste hond die ik ooit heb gezien. Hij moet lachen om mijn verbaasde gezicht en stelt het dier voor als Edwin. Klinkt Hollands. En dat meld ik hem maar meteen, en dat ik de naam helemaal niet bij de hond vind passen. Niet zo’n goed idee. Zijn baas kijkt me behoorlijk geïrriteerd aan. Hond is heilig. Ik had het kunnen weten.
Een mooi moment voor een wandeling door het park – zonder hond, met camera. Eens even wat honden en bazen op de foto zetten. Ze zijn er maar druk mee allemaal. Spelletjes doen, kunstjes leren en outfitjes rechtrekken – ondanks de zomerse temperaturen gaan veel honden hier gekleed. Ik vraag een jongen of ik een foto mag maken van hem en zijn hond. Hij kijkt vol trots naar zijn Jack Russell en doet een stapje opzijn. Nee, sámen. O, echt? Ja echt! Hij wil Hector op zijn achterpoten laten staan, maar die heeft daar duidelijk geen zin in. Veel te warm voor dat soort onzin, lijkt hij te denken. Iets verderop loopt een dame met een piepklein hondje op haar arm. Die moet natuurlijk ook zo goed mogelijk in beeld, dus het truitje gaat aan. Arm dier. Het is dik 25 graden.
Bij de fontein zit een vrouw uit te puffen met een poedel-zonder-trui naast zich. Ze heeft gejogd vertelt ze, want ze is te dik. Valt best mee. “Mijn hond rent net als ik drie keer per week, vindt ze geweldig. Zij wel!” Het beest, Lupita, en zit er fris en fruitig bij. Ze krijgt een aai over haar bol en kijkt vol aanbidding naar haar bazin.
Ik struin richting de uitgang van het park, naar een lunchtentje verderop. Wat eten betreft begin ik al redelijk Mexicaans te worden, ik heb altijd trek. Onder het toeziend oog van de restauranthond – geen idee wat dit nou weer is, een bruine – ga ik aan een tafeltje zitten. Al die huisdieren doen me denken aan die van mij. Ik heb twee zwarte katers, Geert en Leen, en ik mis ze opeens behoorlijk. De hond, die met zijn kop loom tegen het bord met de aanbiedingen van de dag hangt, staat op. Hij loopt naar me toe, gaat naast me zitten en kijkt me aan. Ik aai hem en hij glimlacht. Ik ook, merk ik.
De ober komt op ons af met de kaart in zijn hand. “Jij bent echt een hondenmens, dat zie ik meteen!” Nou nee hoor. Ik ben echt een kattenmens. Maar deze grote bruine Luche, wat zoveel betekent als knuffelbeest, heeft me wel geraakt. Hij blijft de hele lunch aan mijn voeten liggen. Terug in het hotel staat er niemand achter de balie, er ligt wel een labrador. Hij ziet me staan, loopt naar achter en komt terug met de receptionist. Dat is nog eens handig. Ja, ik mag ze wel. De Edwins, Hectors en Luches van Condesa. Mocht ik hier ooit gaan wonen, dan neem ik een hond. Ben benieuwd wat Geert en Leen daarvan vinden.