Gevaar Onderweg

Van de berg af racende kippenbussen, door bochten scheurende minivans en pick-up trucks met de achterbak stampvol meelifters. Het vervoer in Guatemala zou je interessant kunnen noemen. Of gevaarlijk.

“Reis je alleen? Door Midden-Amerika? Is dat wel verstandig?” De man die het me dit keer vraagt is de chauffeur van een minibus die me van Flores in het noordoosten naar Lanquin in het zuidoosten van Guatemala brengt. Hij kijkt over zijn schouder terwijl hij mijn antwoord afwacht. Eén hand losjes op het stuur, in de andere zijn telefoon waarmee hij aan het smsen is. Het is zo’n moment waarop ik me realiseer dat het grootste gevaar van reizen – ook als vrouw alleen – geen rovers, afzetters of lastig-vallers zijn. Het zijn de chauffeurs. Als ik hem vertel dat ik zijn manier van doen behoorlijk onverstandig vind, houdt hij zijn ogen op de weg en zijn handen aan het stuur. Voor ongeveer tien minuten.
We rijden door de bergen, over smalle weggetjes met scherpe bochten. De batterij van de telefoon is leeg. Gelukkig. Het had me niets verbaasd als chauffeur ook deze weg al smsend had genomen. Na uren slingeren komen we aan in Lanquin, een dorp met een fantastisch uitzicht. Groene heuvels, een grote rivier, bergen in de verte. Mijn hotel ligt nog een stukje hoger en ik kan niet anders dan stilstaan om te kijken. Wat een file van medebuspassagiers oplevert. Ik heb het pas na een halve minuut in de gaten. De hotelhond die naast me stond is erbij gaan liggen.
Ik besluit naar het dorp te wandelen. Voor mijn gevoel heb ik nog niet veel van het échte Guatemala gezien. Lanquin ziet er behoorlijk authentiek uit. In de deuropeningen zitten vrouwen met kinderen, pick-up trucks vol mensen hobbelen over de keitjes en een paar mannen staan te praten voor wat eruit ziet als een kroeg. Ik struin wat rond, op de voet gevolgd door hotelhond Rafa. Ik ben blij dat hij er is. Iedereen staart me aan. Hier in het dorp moeten toch regelmatig toeristen zijn, er ligt een groot natuurpark vlakbij, maar deze mensen lijken er niet veel te hebben gezien. Ik voel me een beetje ongemakkelijk. Helemaal als ik iemand vraag of ik een foto mag nemen. Nee dat mag niet. De hele familie wordt prompt van de drempel af en het huis in gehaald. Ideaal moment om me te realiseren dat ik ben verdwaald.
Rafa blijft me braaf volgen tot ik op een straathoek stop – geen idee welke kant ik op moet. Hij komt naast me staan, kijkt me aan en loopt de kant op waar ik vandaan kwam. Ik loop achter hem aan en na een flink stuk bergopwaarts zie ik eindelijk het straatje naar mijn hotel. “Ah, je hebt mijn hond uitgelaten zie ik?” De hoteleigenaar vertelt dat Rafa eigenlijk niet naar het dorp mag. Te veel andere honden die niet allemaal even vriendelijk voor hem zijn. “Hij luistert alleen niet zo goed.”
De volgende dag ga ik weer op verkenning, dit keer richting de rivier. Ik loop van het hotel naar beneden op zoek naar een plek waar ik gemakkelijk het water in kan. Als ik tot mijn knieën in het niet al te warme water sta komt Rafa aangerend. Hij plonst naast me in het water en schudt zijn natte vacht eens flink uit. We kijken elkaar aan, allebei druipend van het water. Tijd om te zwemmen. Tegen zonsondergang klauter ik het paadje weer op, met een enthousiast rennende Rafa voor me uit.
Lanquin, en vooral mijn hotel, is een heerlijke plek om even te blijven hangen. Er is zo een week voorbij. Ik bezoek grotten en het natuurpark, maar zit eigenlijk het grootste deel van de tijd te genieten van het uitzicht met Rafa aan mijn voeten. Hij wijkt geen moment van mijn zijde, elke wandeling die ik maak is hij erbij. Als mijn pick-up truck voorrijdt om me naar de bus te brengen kijkt hij me treurig aan. Ik stap in de achterbak en ik zwaai naar hem. De pick-up hobbelt en slingert door de straatjes door waar ik inmiddels wel de weg ken. We rijden heel Lanquin door, naar wat dienst doet als de bushalte. Als ik op de bus sta te wachten, zit opeens Rafa naast me, tong uit zijn bek. Hij is achter de pick-up aangerend. Alsof hij voor de laatste keer wil zorgen dat ik veilig op de plaats van bestemming aankom. De bus komt aangescheurd. Vanaf nu ben ik weer op mezelf, overgeleverd aan de rijkunsten van de chauffeur.

Veiligheid: helemaal afhankelijk van waar in Guatemala je bent. Lanquin is veilig, maar het is zoals altijd belangrijk goed op je spullen te letten.
Prijspeil: Guatemala is heel goedkoop. Voor een simpele hotelkamer betaal je 10 tot 20 euro, een biertje kost 1,50 en een flinke maaltijd zo’n 3 euro. In Lanquin sliep ik in The Zephyr, een absolute aanrader.