Toeren tussen twee vulkanen

Het hoogtepunt van elke reis naar Nicaragua. De aardigste mensen van het land. Een plek die thuishoort in sprookjes… Het eiland Ometepe heeft een reputatie hoog te houden – en dat lukt aardig.

Het heeft dit jaar extreem veel geregend in Midden-Amerika, overal waar ik kom staat het water hoog. Zo ook op Ometepe in Lago de Nicaragua, het grootste zoetwater eiland ter wereld. Het meer is dusdanig gegroeid dat alle stranden onder water staan. Wat ik had voorzien als mijn hoofdbezigheid op het eiland – op het strand liggen – zit er dus niet in. Maar geen nood, ik ga gewoon het binnenland in. Sybil, een Duits meisje dat ik ontmoet in mijn hotel, gaat mee. We lopen naar de verhuur om een paar goede mountainbikes te huren. En daar staat-ie, naast de fietsen, scooters en motoren: een quad. Ik kijk haar grijnzend aan en zij lacht enthousiast terug. Die nemen we.
Ometepe is qua oppervlakte vergelijkbaar met Ameland en bestaat uit twee vulkanen: Maderas en Concepción. Maderas is sinds de 13e eeuw in diepe slaap, Concepción is klaarwakker. De laatste uitbarsting was in maart van dit jaar. De bewoners zijn zo gewend aan hun rommelende berg dat ze het overheidsadvies het eiland te verlaten negeerden. En hoewel de uitbarsting een paar weken duurde ging het dagelijks leven gewoon door. Dat wil niet zeggen dat de lokalen het gevaar niet serieus nemen. Overal op het eiland staan borden die de evacuatieroute aangegeven in het geval van een uitbarsting. De bewoners gebruiken die route alleen niet als het niet écht nodig is.
Goed. Terug naar de quad. Het enige gemotoriseerde voertuig waar ik ooit mee heb gereden is een auto. En hoewel dit apparaat vier wielen heeft is het een totaal ander verhaal. De uitleg – gas geven met de rechterduim, schakelen met de linkervoet en remmen met beide handen en de rechtervoet – gebeurt in rap Spaans. Sybil kijkt al iets minder enthousiast en erg opgelucht als ik aanbied te rijden. Hoe moeilijk kan het zijn? Kleine inschattingsfout. Het straatje uit gaat verre van gemakkelijk en gepaard met een hoop herrie. Ik krijg ‘m namelijk niet in een hogere versnelling. De verhuurder fietst met angst in zijn ogen naast ons en meldt nog maar eens dat als we een ongeluk krijgen, de kosten voor onze rekening zijn. Goed om te horen.
Ik ben blij als we de bocht om zijn en de verhuurder te fiets ons heeft verlaten. Inmiddels heb ik het voor elkaar gekregen te schakelen met mijn geslipperde voet. En zo tuffen we richting Altagracia, het stadje dat het dichtst bij ons strandje zonder strand ligt. Na een minuut of vijf ben ik zover dat we fietsers inhalen. En ik begin er lol in te krijgen. Helemaal omdat alle mannen langs de weg ons kushandjes toewerpen. Autobestuurders zwaaien, lachen en schreeuwen ons complimenten toe. Om ons heen niets dan prachtige landerijen vol paarden, koeien en maïs. In de verte ligt de slapende vulkaan geduldig te wachten.
Nu ik me wat meer op mijn gemak voel op de quad begin ik pas goed om me heen te kijken. Wat is het hier mooi. Dieproze bougainville, glooiende velden met glanzende paarden en een kudde koeien. Op de weg. Voor mij slingert een fietser met een enorme berg brandhout achterop tussen de beesten door. Een man te paard probeert ze enigszins één kant op te jagen. We hobbelen met twee wielen door de berm verder, koeien ontwijkend. En dan staan we bovenop een heuvel met uitzicht over het hele eiland. Links en rechts een vulkaan, het gigantische meer er omheen. Ik zet de quad aan de kant en sta met Sybil rondjes te draaien, waar we ook kijken, het is hier prachtig. En zo rustig, nu dat herrieapparaat even stil is. De koeien halen ons weer in, maar het kan me weinig schelen. We hebben geen haast. Sybil kijkt op haar horloge. Over een uurtje moeten we terug zijn bij de verhuurder. Toch haast.
Ik stap weer op en start. Er gebeurt niets. Ik snap het niet, ik doe alles volgens de uitleg, maar het startlampje brandt niet. Een pick-up stopt naast ons en een man stapt uit. Hij vraagt ons wat het probleem is, hoe hij ons van dienst kan zijn, waar we heen willen. Hij heeft het ding binnen een paar seconden aan de praat. Kwestie van beetje heen en weer duwen, of iets dergelijks. We toeren terug richting hotel. Op volle snelheid. Omdat ik dat nu durf en omdat we te laat zijn. De bougainville, weilanden en maïsvelden veranderen in een kleurrijke waas.
Die middag sta ik op de boot terug naar het vaste land. Ik ben maar een paar dagen op Ometepe geweest, maar weet nu al dat ik hier terugkom. Er is iets bijzonders met deze plek. De rust die de mensen uitstralen. De stilte als je door de weilanden wandelt. De paardenkarren, koeien op de weg en slaperige dorpjes. Dit is een plek waar de tijd stil staat. Zelfs als de vulkaan weer uitbarst.

Veiligheid: Nicaragua is een arm, maar relatief veilig land. In de grotere steden en op toeristische plaatsen kunnen zakkenrollers actief zijn en berovingen plaatsvinden.
Prijspeil: goedkoop. Een maaltijd kost rond de €3 en een biertje €1. De gemiddelde prijs voor een simpele hotelkamer is €8 per nacht.