Van Mavrovo naar Ohrid

Goeiemorgen mist en regen in natuurpark Mavrovo! Zullen we vandaag dan maar de hele dag onderduiken in de spa van het hotel? Leuke hot stone behandeling, stomend sauna'tje, dat je die lekkere rulle badjas die zo uitnodigend op de badkamer hangt ook echt een keer gebruikt?
Nah. Kom, we gaan naar buiten, want misschien klaart het nog op.
Zodoende staan we even later langs de weg de mistflarden boven het meer van Mavrovo te bewonderen. Goh, net zag je de overkant nog, en nu niet meer, mooi he! Ik denk dat ik ergens een bijzondere gele bloem zie, en dat blijkt dan een wikkel van een zakje multi grisini. Zo'n dag.
Tolenaar maakt foto van dorpje in de mist, een paar mannen zijn er bezig met iets stoers, een huis bouwen of zo. 'Ah, aus Holland, meine Tochter hat ein Mann aus Holland!' Tolenaar: 'Ja, gute Manner aus Holland'. Al die mannen juichen en duimen opsteken. Tolenaar, terug in de auto, ineens optimistisch: 'Kom, we rijden verder, het zou zomaar kunnen dat het in Ohrid mooi weer is!'
Ik snap dat wel, want dat soort vrolijke momentjes maakt de dag. Mijn eigen humeur klaart tijdens de dag ook steeds meer op vanwege dat soort kleine ontmoetingen. Bijvoorbeeld met een jonge vrouw die bij een hondenhok een sigaretje staat te roken terwijl haar vriend iets belangrijks bespreekt met iemand (dit is een macedonische herdershond, legt ze uit, we houden van honden), de priester in het mannenklooster (dit is een stukje bot van Johannes de Doper), de meisjes van het straatkioskje bij Debar waar we de lunch kopen (bananen en mariakaakjes) die de slappe lach krijgen als we vragen of we een foto mogen maken. Maar vooral het gesprek met zuster Anastasia van het vrouwenklooster even voorbij Debar. In alles een moderne jonge vrouw van 33, die Engels gestudeerd heeft in Skopje maar zo gelukkig werd van het bidden in de kerk dat ze besloot niet te gaan voor een leven van trouwen en kinderen krijgen, maar voor een leven dat in dienst staat van 'zorgen voor de ziel', zoals ze het zelf zegt. Tijdens de oorlogen in de jaren negentig bleef het in Macedonie, toch naast Kosovo en Servie, rustig. 'Het kwam denk ik doordat de verschillende groepen mensen hier niet zo nationalistisch zijn,' zegt ze. Maar ze dankt ook nog steeds God ervoor.
De weg van Debar naar Ohrid schampt langs de grens met Albanie. Dan verder door een vlakte vol huizen in aanbouw, en een stukje langs het meer. In de haven van Ohrid gaan net de lichtjes aan. Het is een zachtgrijze zonsondergang. Morgen mooi weer.