Door de bergen naar Bitola

Het klooster van Sveti Naum ligt aan het meer van Ohrid, dicht bij de grens met Albanie. Het is een van de grootste toeristische trekpleisters van Macedonie en dat merk je wel een beetje: veel souvenirstalletjes (kettingen en andere sieraden), grote restaurants in de openlucht waar bombastische muziek veel te hard uit luidsprekers klinkt, veel auto's (terwijl het op de wegen zo rustig is), bussen, veel toeristen die foto's maken van de pauwen op de binnenplaats (waarschuwende bordjes: the peacocks may harm you and your children!), van alles veel.
De kerk van het klooster is vrij klein. In een zijkamer ligt de tombe van de heilige die dit klooster stichtte. Bezoekers leggen hun oor op de tombe, want volgens de legende kun je de hartslag van Naum horen, als je heel goed luistert.
Van Sveti Naum reizen we door het natuurpark Galicica (uitzicht over het meer van Ohrid, daarna aan de andere kant van de berg uitzicht over het meer van Prespa) naar de stad Bitola. Het heeft iets van een puzzeltocht door nog onbekend gebied. We komen een verlaten strandtent tegen, verlaten hotels, we maken ons zorgen of we Bitola wel halen op onze kwarttank benzine.
Op de wegenkaart rijden lukt in principe prima, maar de uitdaging zit hem in de verkeersborden. Die ontbreken namelijk vaak voor de (onderste) helft.
's Avonds is het centrum van Bitola zo levendig, het lijkt het Leidseplein wel op een warme zomeravond. 'Bitola is een studentenstad,' legt een jongen uit. 'In het weekend is het hier altijd druk en gezellig op straat.' De jongeren hier spreken goed Engels, ze studeren sportmanagement of commercieel management. Ze zijn van na Tito, ze hebben Joegoslavie niet meegemaakt, ze zijn optimistisch en vrolijk. De meisjes hebben hoge hakken en de jongens leren jassen. Op het plein staan moskeeen en kerken vanzelfsprekend naast elkaar.