In drie talen

Hoe hij heet? De oude man met wie ik een praatje maak aan de oever van het Dojranmeer, in het zuidoosten van Macedonie op de grens met Griekenland, moet er even over nadenken. In het Macedonisch heet hij Vano, Maar in het Bulgaars zeg je Ivan. En op z'n Servisch is het Johan. Dat is wat Macedonie bijzonder maakt, dat al die culturen, volken en talen hier samenkomen.
We kijken uit over het water. Aan de overkant ligt Griekenland. Een paar jaar geleden was het Dojanmeer op sterven na dood. Er waren een aantal extreem droge jaren geweest, met name in Griekenland was het water gebruikt voor irrigatie, het waterpeil in het toch al ondiepe meer was dramatisch gedaald en veel van de inheemse vissoorten waren vrijwel uitgestorven. Inmiddels zijn er maatregelen genomen om het waterpeil te laten stijgen en zo op het oog ziet het meer er mooi uit. Kikkers en vogels maken een enorme herrie, het water spiegelt, de bootjes liggen er fotogeniek bij, het terrasje waar we koffie drinken met uitzicht op het meer is een heerlijke plek.
Maar of het ooit weer wordt zoals vroeger? Een man die in de berm vlinders staat te vangen betwijfelt het. 'Toen ik kind was en hier met mijn ouders kwam, zag je de vinnen van de vissen boven het water uitsteken, zo groot waren ze. Er werd hier met aalscholvers gevist, dat gebeurt nu niet meer.' Die witte vlinders die ik overal zie zijn trouwens geen koolwitjes, vertelt hij, maar een soort die alleen hier voor komt.
Vanuit Dojran rijden we over kleine wegen naar Skopje. Overal wordt op het land gewerkt. Tabaksplanters. Wijnboeren. Een vriendelijk landschap, met overal akkertjes van een of twee hectaren, en af en toe een wei vol wilde klaprozen.