Welcome to Cairo

Nou mensen, ik kan vertellen: de piramiden staan er nog.
Zo vanzelfsprekend is dat trouwens helemaal niet, want als die piramides ook maar een beetje draagbaar waren geweest, stonden ze nu op de binnenplaats van het louvre, of in de musea van berlijn en londen.
Maar nu liggen ze dus nog keurig aan de rand van Cairo (of een half uur verder, in Sakkara) groot en imposant te wezen in de middagzon en dat is ook meteen het probleem van de piramides.
‘Het blijft een berg stenen’, zeg ik tegen Jurjen. We zitten op een bankje voor de piramide van Djoser – de beroemde trappiramide, u weet wel, het oudste bekende stenen bouwwerk van de mensheid. Hij staat in de steigers, anders stort hij binnenkort in, maar je kunt nog wel goed de trapvorm zien.
Jurjen maakt er een foto van.
Intussen stel ik me voor hoe koning Djoser in vol ornaat door de zuilengang komt aangewandeld en de feestzaal naast de piramide binnengaat. Daar draagt hij eerst een witte kroon, voor Boven-Egypte, en daarna een rode kroon, voor Beneden-Egypte, en vervolgens een gecombineerde kroon, die zijn status als heerser van beide rijken bevestigt. Ik wou dat die piramide er wat over vertelde, maar ik hoor alleen een musje.
‘Hij zegt maar niks terug, die piramide,’ zeg ik.
‘Oh, tegen mij wel,’ zegt Jurjen. ‘Net, toen ik een foto maakte. Toen zei hij: kijk naar je eigen!’
Ineens weet ik het: de piramides zijn geweldig mooi en imposant, maar ze spelen hun glansrol niet meer als grafmonument, maar als trekpleister. Er komen mensen naar toe, en daarmee een hoop gerommel en gedoe en dat is allemaal wat een bezoek aan Egypte zo bijzonder maakt. De mooiste momenten van de dag waren de vrouwen bij wie ik flessen water kocht en die kibbelen over het wisselgeld. De schoolklas twaalfjarige meisjes die over elkaar heen buitelden in hun ijver hun Engels met me te oefenen. Het jongetje dat de kameel voorttrok naar een uitkijkpunt van waar je maar liefst negen piramides kon zien – hij heette Badr en hij neuriede en zong liedjes in zichzelf, hij zong die kameel de woestijn door en af en toe keek hij om en zei zangerig: ‘Are you happy’?
Ja lieverd, ik ben best gelukkig, zing maar lekker door.
Dat dus, zijn de mooiste dingen van de dag. Dat en de zon op het beeld van Ramses II in Memphis. De gestileerde lippen, de prachtige ogen en de kleine barstjes, waardoor het leek alsof het beeld niet meer van steen was, maar echt een huid had.