Er komt iemand langs op de markt

'Misschien is het wel leuk als er even iemand langskomt,' zegt Jurjen in gedachten, camera gericht op een stukje van de overdekte groentenmarkt met wel héél mooi licht.
'Nou Jur, misschíen dat het wel gaat lukken om iemand te vinden,' zeg ik en hij schiet in de lach.
We hebben ons net door een taxi laten afzetten op het Atabaplein. Voor vandaag hebben we namelijk geen programma, dus we hebben bedacht: we gaan naar de markt, beetje rondlopen.
Dat was een uitmuntend plan. Deze markt is een totaal andere omgeving dan de Khan el Khalili van gisteren en daarom zijn we hier ook gekomen: geen toeristen, geen verkopers met horloges, poefjes of sjaals, maar het Echte Egyptische Leven. De mensen hier hebben ook wel door dat wij vandaag waarschijnlijk niet naar huis gaan met drie kilo uien en een bos knoflook, en dat maakt de interactie heel ongedwongen. Een beetje anoniem rondlopen is er trouwens niet bij, want er wordt hier nogal geleefd op straat, dus je maakt daar hoe dan ook deel van uit. ik heb het idee dat toch minimaal de helft van de mensen op straat daar alleen zit met het doel om een praatje te maken en dat maakt de hele wandeling erg gezellig. Kinderen beginnen meteen hun Engels te oefenen (hello how are you?), af en toe roept iemand in het voorbijgaan vrolijk 'welcome to Egypt!' en soms wil er iemand niet op de foto maar dat is ook niet erg. Vaker gebeurt het dat Jurs fotomoment een soort evenementje wordt.
Roepen de mannen van de groentenkraam: 'He,meneer de fotograaf, je moet oma ook fotograferen, kom op oma, je wordt beroemd!'
Oma giechelend, achter de tomaten: 'Ach kind, doe niet zo mal!'
We zwerven de hele middag rond. Komen uiteindelijk ook weer op de Khan el Khalili uit, maar lopen dan voorbij het toeristische gedeelte - langs de koperslagers, de touwslagers, de smeden, de waterpijpen, naar de zepen en de stoffen en de schoenlappers, de haarspeldjes, de tafelkleden, het ondergoed. Diep, diep in de soek zien we bedompte holen waar mannen koperkleurige vazen maken, blote voeten in het zwarte stof.
Het ruikt naar munt, citroenen, volle vuilniszakken, houtskool, schapenpoep, rotte vis, rozenwater. Je hoort mensen roepen, er klinkt een oproep voor het gebed en als je denkt dat je aan alle toeterende rode Vespa's bent ontsnapt word je in een heel smal steegje nog bijna gevloerd door een kar met zesduizend gekleurde vaatdoekjes.
Het is leuk, het is bijzonder, het is vooral heel veel. In alle opzichten.
's Avonds eten we op een restaurantboot, met uitzicht op de Nijl.
Even stil. Even niks.