Grand Canyon

Tusayan: pleisterplaats vlak voor de ingang van het Grand Canyon National Park - er zijn wat hotels, wat restaurants en een luchthaven waarvan bijna non stop helikopters af en aan vliegen voor rondvluchten boven de canyon.
Het meest verbazingwekkende aan de Grand Canyon is hoe hij min of meer vanuit het niets plotseling aan je voeten ligt. De weg naar Tusayan loopt door een soort hoogvlakte, woestijn met wat struiken, eentonig eigenlijk, het laatste stukje voorbij Tusayan voert door, tja, een reepje bos, wat onnozele bomen. En dan, zonder enige landschappelijke aankondiging, sta je aan de rand van de Grand Canyon. Het is de tweede keer dat ik hier ben en ik sta weer, letterlijk, naar adem te happen. Mijn zintuigen hebben moeite met de ruimte. Afstanden zijn niet in te schatten. De overkant is 28 kilometer ver, de bodem twee kilometer, die rotsen halverwege, zijn die vijf of vijftien kilometer ver?
Bij de uitkijktoren, op een van de halteplaatsen langs de South Rim (de zuidelijke rand) loopt een vrouw met een blindengeleidehond. Wat heb je aan de Grand Canyon als je hem niet kunt zien? vraagt mijn dochter zich hardop af. Goeie vraag. Wat je ziet is hier zo overweldigend dat je de rest bijna niet op zou merken. Je kunt hem ruiken (droog, kruidig), je kunt hem horen, (pratende mensen bij de uitkijkpunten, wow, can you go there, een krijsende vogel in de lucht, yeah just be careful honey, did you close the car?) en als je op een paar rotsen gaat zitten en je doet je ogen dicht, kun je de ruimte bijna voelen.