Dinner with Zelda

Goed, die wedstrijd bekeken wij dus op een televisiescherm van vier bij vijf meter onder de Manhattan Bridge, met een heleboel Spanjaarden. Aardige Spanjaarden, die gul oordopjes uitdeelden aan mensen die net als zij dichtbij de boxen zaten, zoals wij. Zulke mensen gun je de overwinning, toch?
Om op te vrolijken daarna naar 57h street, de Moon Rock Diner, voor een etentje met mijn goede vriend Stewart (uitvinder), zijn zoon David (high school) en tante Zelda (New York socialite).
Zelda is 94 en gaat nog drie keer in de week stappen tot minstens vier uur in de nacht. Zelda is een vrouw die zegt: 'Kind, ben jij tegenwoordig reisschrijver? Wat enig! Wanneer ben je voor het laatst in Nieuw Guinea geweest?' Zelda reisde namelijk door Nieuw Guinea ergens oh, in de jaren vijftig of zo, met de vliegtuigjes van de missionarissen. Zelda draagt een ketting om haar nek, die eruit ziet alsof ie van een of andere galerie op de Upper East Side komt, maar die ze heeft gekregen van een van de laatste koppensnellers aan de grens met Birma. En Zelda wil naar Cuba, om te dansen.
'Oh, I was in Cuba,' zegt ze boven haar kopje thee, 'I was in Cuba before Castro came along. It was such a fun place! And you could dance, oh, you could dance...'
'We kunnen een keer naar Cuba gaan,' zegt Stewart. 'Ga je mee?'
David zit meewarig zijn hoofd te schudden. Wacht maar. Dit zijn van die plannen die lang in de lucht blijven hangen, maar op een dag let je even niet op en voor je het weet zit je op een vliegtuig naar Cuba, voor een rondje dansen met Zelda.
Maar eerst naar Los Angeles!