Chirimiri en Santillana del Mar

Als we halverwege onze route zijn vandaag, heb ik alweer twee plaatselijke omschrijvingen voor regen geleerd.
‘Chirimiri’, een zeikregentje, miezeren op z’n Hollands en ‘Calabofos’, de gekkenregen.
Hadden we de afgelopen dagen vooral chirimiri, vandaag was het echt gekkenwerk.
Hectoliters hemelvocht kreeg Asturië over zich heen.
Het scheelde weinig of Asturië was bijna verdronken vandaag.
Putten kwamen omhoog, parkeerplaatsen werden vijvers (zie foto), de weg was een kolkende beek.
Politieagenten in grote regenjassen pakten stenen van de weg, graafmachines duwden modder terug in de berm.
Dreef daar een koe voorbij?
Zelden zoveel regen gezien.
We vluchten van de kust naar de bergen.
Langs de uitlopers van de Picos de Europa rijden we door wolkensluiers naar het oosten.
Ons doel in Cantabrië, iets vóór de stad Santander, is een middeleeuws pretpark.
Santillana del Mar is één grote toeristische attractie, een highlight, een moetje, en terecht.
Kerken, torens en huizen uit de 12e eeuw staan hier nog stoer overeind.
Tussen gelige zandstenen bouwsels drentelen groepen (hoofdzakelijk Spaanse) toeristen.
Wat vroeger een boerendorp was, is nu een commerciële attractie (ook omdat de grotten van Altamira op een steenworp afstand liggen).
Je breekt je enkels bijna op alle stenen wegen en de kerk stinkt naar natte sokken, maar wat een prachtplek.
Alle poespas neem je voor lief om hier even in de middeleeuwen te zijn.
Voorzichtig dwarrelt er zowaar een hedendaagse zonnestraal op het plein.
In Santillana geen chirimiri of calabofos.
Het is, bijna, een wonder.