Summertime

Waar zijn we?
In de auto draait ons kompas dol. De regen is ouderwets Hollands, dreinerig maar krachtig, de mensen zijn Schots nuchter en zwijgzaam en de kust vóór ons is Iers ruig en glimmend nat van de golven.
Halverwege de route staan we op Cabo de Ortegal. Diep beneden ons slaan golven tot schuim op puntige zwarte rotsen. Alken en meeuwen slalommen tussen de schuimvlokken, op zoek naar visjes. Cabo de Ortegal (een beetje de Europese Kaap de Goede Hoop) ligt op het uiterste puntje van een schiereiland, de wind heeft hier vrij spel. Als je je tong uitsteekt proef je het zilte zeewater, kleine druppeltjes verstuiven in de lucht.
Een strak blauwe lucht zou hier mooi zijn, maar gehuld in rafelige regengordijnen is de kaap even prachtig. Diep onder ons ploegt een vissersboot tegen de stroom in naar de haven.
Een andere auto nadert het uitkijkpunt.
Twee jonge Spanjaarden twijfelen of ze uit de auto zullen stappen. Eerst gaat het raam naar beneden en verschijnt een telelens. De jassen blijven op de achterbank.
Wij maken ons klein achter de vuurtoren en kijken naar de wind die schuimstrepen trekt over brede golven op de baai.
Daar vormt zich een vis en daar een boot, en daar een olifant.
Je kunt hier uren mijmeren.
Maar we moeten verder, langs de kust helemaal naar Oviedo in Asturië (daar schijnt de zon, hopen we).
Eerst koffie.
In het café klinkt Summertime van Chet Baker.
Daar warmen we ons maar aan op.
Onder de kapstok met onze jassen ligt een plasje water.