Johannesburg-Middelburg-Ermelo-Mhabane

Johannesburg lijkt wel Amsterdam: een grote bouwput. Alles moet klaar voor de komende WK voetbal. Overal zie je arbeiders aan de kant van de weg geeuwend leunen op harken, slapen in de berm of hangen in een auto.
Van Jo’burg naar Swaziland is ongeveer 400 km met de auto. Over goede wegen, langs graanvelden en veel, heel veel mijnen. Zo moet Engeland er tijdens de Industriële Revolutie uitgezien hebben. De steenkoolmijnen zijn steden op zich. Monsterlijk zwarte vrachtwagens razen af en aan, schoorstenen braken donkere damp de hemel in. Een zwarte waas hangt over het land.
Afgezien van de mijnen zou dit ook Noord-Frankrijk kunnen zijn. Of toch ook weer niet? Want op de borden zien we namen als Middelburg, Onbekend, Ermelo en Amsterdam.
Leukste attractie onderweg: de verkeersborden. Wat dacht je van een bord Crime Alert, don’t stop of No fences/ domestic animals. Die laatste komen we genoeg tegen. De koeien grazen langs de weg (waar iedereen gewoon 120 km/u rijdt) en maken er een sport van om onverwachts over te steken.
Afrikaanse milkshake.
Vlakbij de grens met Swaziland denken we even in Canada te zijn. Enorme naaldbossen liggen als een stekelige groene deken over de heuvels. Het regent en op de snelweg rijden vrachtwagens met boomstammen. Maar we kijken vooral vooruit.
Achter de volgende heuvel ligt Swaziland.
De grens oversteken naar het koninkrijk van veelwijverij (de huidige koning heeft 16 vrouwen) is een zone waar de stempel regeert. Bij het loket (de douanebeambte heeft overigens meer oog voor haar sappige mango dan voor twee melkwitte Hollanders) innen we binnen vijf minuten drie ‘swazistamps’.
Heerlijk geluid: kawamkawam.
Ook de auto krijgt een aparte stempel.
Een mannetje met een iets te grote pet bij het tolhuisje int het papier: even kijken, duim omhoog, scheurtje in papier. Hij heeft een eenvoudige administratie: het stempelpapier verdwijnt verfrommeld in de binnenzak.
Welkom in Swaziland.