Sterretjes in het stof

Hout Bay is het Wassenaar van Kaapstad. Vrijstaande villa’s met ‘Ocean View’ op een steenworp van het bruisende Kaapse centrum. Trapsgewijs liggen de paleisjes tegen de heuvel, met minimaal twee grote auto’s voor de deur. Vaak zie je niet meer van de weelde dan een dak, omdat overal een hoog en bedraad (stroom) hek omheen staat.
We rijden er met grote ogen aan voorbij.
Vandaag moeten we onderaan de heuvel zijn. In de vallei grazen magere koeien en groeit stug riet langs een modderstroompje. Naast het borstelige weiland ligt een stoflandje. Het gras is weg, bruinig zand ligt te bakken in de zon. Twee scheve doelpalen markeren het einde van het speelveld. In een van de hoeken, onder de boom is de ‘openlucht kleedkamer’. Dit is het speelveld van de Bafana Kids. Voetballertjes uit de Hout Bay township. Dit project (dat ook wordt gesteund door REIZEN Magazine) zorgt er voor dat de kinderen een outfit en schoenen krijgen.
De sterretjes komen net uit school als wij naar een training komen kijken. Zodra de jongens het ‘veld’ betreden is het schaterlachen en dollen, in de scherpe zon rennen en sprinten (een Hollandse polderconditie stelt niet veel voor hier ontdekken we al snel).
De techniek van de spelertjes is verbluffend.
Het REIZEN team beschikt over een serieuze technische staf: Kenny (assistent trainer), Xolani (trainer) en Bheki (de coach). Op de vraag hoe vaak er getraind wordt, zegt Xolani strak: vier keer per week, drie uur. Achter hem giechelen de kids.
De keeper heeft nog geen handschoenen, twee tenen steken uit zijn schoenen. Bij de rechtsachter, die op slippers voetbalt, is zijn shirt al bijna doormidden. Nadat we een elftal foto hebben gemaakt, groepeert Xolani zijn sterspelers. Een probleem: een ander team was eerder op het veld, de Bafana kids moeten verkassen. Ik kijk om me heen: is er dan nog een veld?
Achterin de vallei kruipen we onder prikkeldraad door en staan we op een weiland. Nou dat wordt weer een conditietraining grapt Kenny. Ik zie dat hier helemaal geen doelpalen staan.
De kinderen zal het allemaal een zorg zijn. Er wordt al driftig gedribbeld en ik zie flitsende trucs waar Romario en Maradonna jaloers op zouden zijn. Als ik aan een van de spelers vraag of hij wellicht even de bal kan hoog houden sta ik direct drie minuten te wachten, want dat is kinderspel voor deze jongen.
Hij fluit er zelfs een liedje bij.
Waar zie je dat nog op een tochtig veld op een regenachtige zondag ergens langs de lijn in een nieuwbouwwijk? Hier op het stofveld van Hout Bay twinkelen de voetbalsterretjes (niet al te lang, want als de ‘scouts’ in de auto stappen ploffen alle kids in het gras, het moet wel leuk blijven natuurlijk).