We will get you there

De bekendste trein in Afrika is zonder twijfel de Blue Train. Dit luxe resort op ijzeren wielen kost een paar duiten, maar dan reis je ook als een koning over het Afrikaanse continent.
Minder te besteden?
Er is ook de Premier Class trein, ook luxe maar iets minder koninklijk.
Nog leuker is de Shosholoza Meyl. Een lokale trein die in anderhalve dag van Kaapstad naar Johannesburg tuft. De 15 wagons zijn bont beschilderd, een maaltijd aan boord kost 5 euro en voor de hele trip betaal je 65 euro enkele reis.
Zelfde uitzicht, zelfde traject, alleen veel leuker: met de Afrikaners aan de eettafel en op het gemak door het Droogland van de Karoo, de passen door de Swartbergen en vanuit je coupe loeren naar de sterrenhemel.
Een slaapcoupe is geschikt voor vier personen, maar je kunt een coupe ook voor jezelf alleen boeken.
Dat hadden wij ook.
Dachten we.
Als we plaatsnemen in de coupe zit daar al Arnold (blank), die verhuist van Kaapstad naar Johannesburg. Zijn hele inboedel en auto zitten ook op de trein.
Niet veel later in Belville stapt er nog een jongen (ook blank) de coupe binnen. Een type gangster, die binnen twee tellen begint te vertellen over agenten en shootings, zijn schotwond en tattoos die hij direct laat zien, zijn overtuigende bewijzen.
Maarten kruipt iets dichter tegen zijn fototoestel.
Dat wordt een gezellig nachtje.
Als de treinmanager langskomt, vragen we of er wellicht nog een coupe over is. Het is wel erg gezellig zo. De dame kijkt strak in haar papieren. ‘I will come back to you.’
Even later is er goed nieuws: we kunnen verhuizen. Het slechte nieuws is dat wij als reisjournalisten geen toestemming hebben om met het personeel te praten en om foto’s te maken.
De dame is niet te vermurwen.
Wat volgt is een sterk staaltje undercoverjournalistiek
Met Arnold dan maar naar de restauratiewagen en een fles wijn besteld (5 euro en uitstekend).Gevolgd door een Beef Curry (slechts 3 euro) en salade (2 euro). Allemaal geserveerd door stralende bruinmense, zoals ze hier de gekleurde inwoners noemen.
Het horten en stoten van de trein maskeert het klikklakken van de camera.
Een stel oudere dames (twee zussen) schuift aan en even latere een hele groep Afrikaners uit Johannesburg die naar een bruiloft zijn geweest in Mantjiesfontein.
De verhalen tuimelen over het wiegende tafeltje.
Er schijnt ook een Shosholoza lied te zijn, vertelt een van de zussen. Al snel galmt de tekst door de coupe. Iedereen zingt lachend mee. Kom daar maar eens om op de Blue Train.
Onze treinmanager ligt al op een oor en de foto’s en het verhaal zijn ook binnen.
We wensen Arnold sterkte met de Belville Kid en trekken onze coupedeur dicht. Inmiddels zijn de bedden opgemaakt en boemelen we de nacht in.
Onze gastvrouw op de wagon, brengt ons koffie op bed (0,50 cent) en wil óók niet op de foto (‘then I will loose my job’).
’s Morgens gaan de gordijnen open en zien we springbokken wegstuiven in het gras, bontebokken kijken verstoord op en allerlei kleurrijke vogels vliegen een stukje met ons mee.
Ontbijt op bed (door onze lieftallige serveerster, die nog steeds niet op de foto wil) en douchen (warm water!) in de gang.
Aan de horizon loeren de torens van Johannesburg.
Wat betekent de naam van de trein eigenlijk?
Kom, we vragen het de treinmanager.
Schoorvoetend geeft ze antwoord: ‘The name says We will get you there.’
Langzaam piept en blaast de trein via Soweto hartje Johannesburg binnen. Als de locomotief hijgend tegen het stootblok tot stilstand komt, scheurt de hemel open, hagelstenen als bavianen ballen stuiteren op ons dak.