Het vriest licht, in Bergen

Gids Liesbeth Staal schiet hardop in de lach als ik vertel dat ik een beetje schrok van de rekening bij de alcoholische consumptie. 'Ja, wijn,' grinnikt ze. 'Wijn!'
Dat wordt afkicken, ik hoor het al.
In Bergen, op deze vrijdagochtend, is het ongeveer min 3 - een temperatuur waar je met gewone dikke kleren redelijk tegen gewapend bent, maar wel een ongebruikelijke temperatuur want normaal is het hier in januari net een paar graden boven nul, en loop je dus door de regen. Dat hoor ik van gids Liesbeth Staal, een Nederlandse die hier al een jaar of drie woont en die ons in een paar uur de stad op grondige wijze laat zien. We beginnen met een wandeling naar de kloosterbuurt, aan de overkant van het water, een uitgestrekte landtong tusen twee fjorden.
'Houten huizen' dekt de lading niet. Het zijn huizen van hout, maar vooral ook huizen uit een andere tijd - net als in Bryggen, het stadsdeel bij ons hotel, heb ik het gevoel alsof ik in een filmdecor terecht ben gekomen. De geschiedenis van Bergen, vertelt Liesbeth, gaat van brand naar brand. Er brandde weer eens een deel af, dat werd weer opgebouwd, maar soms in de gauwigheid in dezelfde stijl, zodat de huizen er nog precies zo uitzien als in de Middeleeuwen. We vinden dat natuurlijk fotogeniek en prachtig, maar, zegt Liesbeth, vergis je niet 'in die tijd, stel je voor: het was donker, het was koud en het stonk - het moet echt geen pretje geweest zijn'.
Dat de houten pakhuizen in Bryggen bewaard zijn gebleven, komt trouwens doordat de handelaars (leden van de Hanze) enorm benauwd waren voor brand: alle open vuur was verboden. Begrijpelijk, maar wel koud, in de winter.
's Middags nemen we de kabelbaan (Floibanan) naar boven (inwoners van Bergen binden daar de langlaufski's om) en wandelen naar beneden. Dat kan in 40 minuten, maar we doen er twee keer zo lang over. Het is namelijk ijzig glad. We schuifelen op sommige stukken voetje voor voetje naar beneden, ingehaald door joelende kinderen op turbosleetjes, met als tegenliggers ijsbestendige noren die naar boven joggen. Joggen!
Terug in de stad verkennen we nog wat verschrikkelijk fotogenieke steegjes waar men strooien iets voor watjes vindt, dus het is fijn dat het smalle steegjes zijn, dan kun je je goed vastklampen aan richels, regenpijpen en coniferen.
Een beschamende vertoning, werkelijk, goed dat niemand het ziet.
Bij een kopje thee, eind van de middag, nemen we de wijnsituatie door (een euro per slok, mensen, een euro per slok!), en vragen ons stiekem af hoe het onze geliefde hoofdredacteur in vredesnaam behaagd kan hebben om uitgerekend het meest alcoholische team naar Noorwegen te sturen. Maar we laten ons niet uit het veld slaan, oh nee! Morgen gaan wij aan ons grote winteravontuur beginnen: met de trein naar Voss, waar we gaan ijscanyonen en andere spectaculaire zaken, en dat kunnen wij ook best op een kopje varm sjokomel med krem. Wacht maar!