Eerst bus, dan boot, dan trein

Voor het station in Voss, waar we op onze bus wachten, staan een paar meiden met ski's en rugzakken. Wat grappig, zeg ik tegen een van hen, dat je een sneeuwschep bij je hebt.
Ja, zegt ze, we zijn namelijk gisteren met de lift naar boven gegaan, en toen een eind geskied, en ergens in het bos gekampeerd, dan heb je zo'n schep wel nodig om een plekje voor je tent vrij te maken. De rest van de groep is er trouwens nog niet. Die zijn aan het ijsklimmen.
Dit maar even om te illustreren: Voss is the adventure capital of Norway.
Wij nemen de bus naar Gudvangen - daar hoef je de route niet zelf uit te scheppen, maar evengoed is hij prachtig. Sneeuw, rivier, landschap: winter wonderland in Noorwegen. De chauffeur is zo lief om te stoppen bij de grootste waterval, zodat we foto's kunnen nemen. Doet hij niet alleen voor ons - dit is nu eenmaal de Norway in a Nutshell bus, het is de toeristische route, bovendien geeft hij de indruk zelf ook te genieten van de rit - 'ik rij hier vaak, maar het blijft prachtig.'
Vanaf Gudvangen nemen we de boot over het Naeroyfjord en het Aurlandsfjord naar Flam. Bibberen aan dek, maar het is te mooi om binnen te blijven zitten. Dit is het nauwste fjord van Noorwegen, de hellingen van de bergen lopen steil af tot de waterkant en onder water verder - op z'n diepst honderden meters, zelfs cruiseschepen kunnen tot Flam komen. En walvissen - die we niet zien, al hoop ik dar stiekem op. Bootsman Robert Kenn Boge komt een praatje maken - gekleed in een zomerpantalon en enkele wollen trui ('ach, wij hebben het niet zo snel koud hier' ) komt erbij staan. 'Zie je die berg daar? De tekening? Waar doet het je aan denken?'
Verrek: de schreeuw van Edward Munch. Misschien deed die hier wel inspiratie op.
Het landschap is een pentekening van zwart en wit, ontregelend, er gebeuren rare dingen met je waarneming. Robert wijst een wit huis aan, op de helling, dat ik maar steeds niet zie, tot ik me realiseer dat het er wel is, maar veel kleiner dan ik op basis van de afstand die ik zag zou verwachten. Afstanden vertekenen. Geen wonder dat er hier verhalen waren over de Huldra, een magisch bergvolk van kleine mensen, zoals Noralv Distad me in Flam vertelt, waar we lunchen. De Huldra moest je te vriend houden vroeger, want ze konden je ontvoeren, de bergen in, dan hoorde niemand meer wat van je.
Met de Flamsbana - de spoorlijn die de belangrijkste attractie vormt van de regio - reizen we in ruim een half uur de bergen in, naar Vatnahalsen, waar we inchecken in het Vatnahalsen hotel. Over die spoorlijn morgen meer - in het hotel zijn we de enige gasten. Ja, het is inderdaad rustig hier, in de winter. Aan het eind van de middag maken we een wandeling naar het dichtstbijzijnde, hooggelegen meer. Stilte. Het is hier zo stil, dat je geluiden hoort die je normaal niet opvallen. Het knerpen van sneeuw. Het geruis van je skibroek, als je loopt. Je eigen ademhaling. De hoge roep van een vogel, heel in de verte. De zachte plof van sneeuw, die van een tak valt. En soms, in het hotel, een diep gerommel in de aarde: de trein, die in de ondergrondse tunnels weer op de terugweg is naar Flam.