In hoger sferen

Voss ligt op een uurtje van Bergen per trein - een traject langs bevroren meren en besneeuwde bergen - dwars door die bergen heen, voornamelijk, in een uur passeren we zo'n vijftig tunnels, vertelt de conductrice als ik na twaalf tunnels de tel kwijt ben.
We checken in in Fleischer's, een familiehotel naast het station, gebouwd in 1889, de begindagen van het toerisme, de tijd dat je per ski's of paard en wagen van Bergen naar Oslo reisde en reizigers (lees ik in het boek over de geschiedenis van het hotel) voor de zekerheid hun testament opmaakten, voordat ze afreisden naar Noorwegen.
Misschien hadden wij dat ook moeten doen, want we zijn koud aangekomen of we worden meegenomen door Allen en Erik van Voss Rafting voor een potje klauteren door boomtoppen - en dat is dan nog een hele laagdrempelige activiteit, omdat het ijscanyoning niet door kan gaan. Het heeft namelijk wat gedooid vorige week, en nu heb je in de bevroren canyon het risico dat je doorboord wordt door een omlaagvallende ijspegel.
Voss is beroemd als thuisbasis voor de wat ruiger aangelegde outdoor-sporters, zeg ik er alvast maar even bij.
Enfin, eindje rijden, beetje door de diepe sneeuw waden, stukje aan een ijzeren kabel suizen, valt allemaal reuze mee.
Maar voor het echie sta je ineens tien meter boven de grond en moet je over plankjes lopen, over touwen balanceren, door een hekwerk van touwen klauteren en dan een stuk abseilen - alles aan een veiligheidskabel hoor, dat wel, maar toch. Enfin, na boom een kun je niet meer terug. 'Heel goed voor de teambuilding!' roept Allen bemoedigend vanaf de volgende boom.
Dan hebben we mazzel: na afloop is er voor het hotel, dat wil zeggen op het ijs van het meer, een piper cherokee geland, een lesvliegtuigje uit Bergen, bestuurd door Nils Holgerson en een jongen van zeventien die bij de Flying Doctors wil, later als hij groot is. En wij mogen mee 'dat wordt echt het leukste van de dag!' roepen de outdoorboys bemoedigend, en daarna maken ze snel dat ze weg komen.
Maar die piper cherokee is geweldig. We klimmen hoger en hoger, tot boven de bergen die Voss omringen. De hellingen zien eruit als die overzichtskaarten waarop de zwaarte van pistes in blauw, rood en zwart is aangegeven, maar het is niet eens wat je ziet, maar wat je hoort: het gesuis, gebrom en geronk van het vliegtuigje, en de wolkjes uit je mond omdat het raam open staat.
Aan het eind van de middag verkennen we Voss, voor wat het waard is: we bewonderen de bevroren rivier, drinken wat in de lokale kroeg (hip snowboardvolk binnen), bekijken het lokale winkelcentrum (etalage vol snowboardwax in veertig soorten) en gaan dan weer terug naar Fleischer's, waar we na lang, lang overwegen besluiten toch maar en wijntje bij het eten te nemen. Als we er nou veel water bij drinken, telt dat dan als water bij de wijn?
Morgen verder, per bus, boos en trein, het hart van het traject dat Norway in a Nutshell heet. 'Goed dat jullie het in de winter doen,' zei Allen trouwens. 'In de zomer is het best druk op die route.'
Een van de mooie dingen van deze dag: na het vliegen over het bevroren water teruglopen naar het hotel, aan de rand van het meer ligt een dikke laag stuifsneeuw, waarvan het bovenste laagje licht bevroren is, als een laag fondant. Het breekt in grove stukken als je erover heen loopt zodat je tot je knieen in de poedersneeuw wegzakt.