Gestrand in Mindelo (Sao Vincente)

Op dit moment hadden Paul en ik op de boot naar Santo Antao moeten zitten, maar dat is dus niet zo. Toen we gisteren hoppend in de avond van het eiland San Nicolau, via Sal en Santiago naar Sao Vincente vlogen, zijn ergens onze koffers blijven steken. Noa problema, ze komen iets later, maar wij missen nu wel de (ochtend)boot naar Santo Antao, een wandelparadijs voor fijnproevers van profielzolen. Is dat erg? Geenzins, Mindelo is behalve havenstad ook het culturele hart van de archipel, rijk aan zowel koloniale architectuur als levende muziek (met name de melancholische morna) alom. Denk daar zon met een zwoelzilt briesje bij en je beseft, nee, dit is geen straf. Voorts, op het gevaar af dat Paul en ik vanaf nu gezien worden als vieze mannetjes, wil ik toch ook kwijt dat het ons opvalt dat veel vrouwen hier opvallend bekoorlijk ogen en erg vriendelijk zijn. En dat alles tegen een voortdurend wisselend decor, want zon, wolken, bergen en wind zorgen voor dan weer haarscherpe vergezichten met veel neongroen en knalblauw en dan weer voor schimmig mysterieus beeld, waarbij alles wat ik net nog zo scherp zag, ineens is verdwenen, al ware het mijn koffer op weg naar Mindelo.