De reis & Sao Nicolau

Het heeft even geduurd, maar hier dan eindelijk een bericht uit Sao Nicolau, een relatief klein bewoond Kaapverdisch Eiland.
Eerst geland op het uitgedroogd ogende eiland Sal, waarna reisgenoot/fotograaf Paul en ik exact 18,5 minuut hadden om onze koffers te claimen, door de paspoortcontrole te gaan en op het vliegtuigje naar hier te stappen, Wij gingen daarvan zweten, maar zo niet het luchtvaartpersoneel ter plekke.
Na de vlucht zijn we geland op een ministrook asfalt naast een klein bouwsel met een dak van golfplaten en een muur met twee gaten. Door die gaten werden 45 minuten later onze koffers naar binnen geduwd, waarna we in een busje over een 10 kilometer lange kasseistrook hotsbotsend naar Ribeiro Bravo, de hoofdstad van Sao Nicolau, zijn gereden. Een plaatsje in pasteltinten onder bizar gekartelde bergen, overwoekerd door meer dan zeven kleuren groen. En met een fijn pension, dat van Valentina Jardim, een moeke die kookt als een Braakhekke in topvorm maar plots zenuwachtig giechelde toen het woord internet viel. Enkele maanden terug zijn hier de ergste buien sinds mensenheugenis gevallen, waardoor huizen, koeien, stukken weg en elektriciteitsmasten zijn vernietigd en/of verplaatst, en nu nog is het soms een beetje improviseren. Vandaar. Enfin, na twee dagen puur wandelgenot, waarbij we de Monte Gordo (met 1312 meter het hoogste punt van het eiland) hebben beklommen, en waarover wellicht ooit later meer, hebben we nu een internetverbinding gevonden. Met andere woorden; we leven nog. Sterker, we vermaken ons uitstekend.