Dag 10 Telegraph Cove – Port Hardy 122 km

Het noordelijkste punt van onze reis is de plaats Port Hardy. Voor veel mensen begint hier de 15 uur durende bootreis over de Inside Passage route naar Prince Rupert. De eilanders spreken hier over Hardy als ze Port Hardy bedoelen. Bijna elke plaats begint namelijk met Port (Port Alberni, Port Alice, Port McNeill). Elke toerist onderscheidt zich dus direct van de locals als je het over Port Hardy hebt.
In de folder staat de hoofdstraat, Market Street, beschreven als een ‘Ideal picturesque place tot find special gifts and unique shops’. De winderige brede straat staat vol met lege winkels, de enige die nog overleven zijn de kapper, een lunchroom, de videotheek en de Island Supermarket. In de lunchroom roeren bebaarde kerels in doorzichtige koffie. De pick up voor de deur, hond en kettingzaag in de achterbak. Tussen de weinige shops vinden we het ‘Port Hardy museum and Archives’, waar Jane Hutton de scepter zwaait. Deze enthousiaste ‘curator’ bespringt ons als een hongerige wolf en binnen een uur zijn we bijgepraat over de hele regio, de houtindustrie en haar familieleven. Vroeger, begint ze, toen de kopermijn nog open was, woonde hier ruim 60.000 mensen, nu bestaat Hardy uit 4000 zielen. Het is spijtig zegt ze, dat we nu pas komen. De kettingzagen tentoonstelling is net afgelopen. Ja, dat komt, gaat ze verder, de bovenbuurvrouw heeft een cedar (plaatselijke boom) allergie en we hadden hier in het museum zo’n stam neergezet. Vond de buurvrouw na twee weken dikke ogen en jeuk wel genoeg. Als we vragen naar de houtindustrie hier, volgt een verhaal vol dodelijke ongelukken en heldendaden. Jane heeft de verhalen uit eerste hand: beste vriend schoonzoon is doodgebloed op een mistige helling en schoonvader onder een logging truck terechtgekomen. Maar het betaald goed, sluit ze af, daarom wagen mensen iedere dag hun leven.
Wij gaan een luchtje scheppen na ons museumbezoek. Langs de Quatse River volgen we een hikingtrail en wandelen tussen zeearenden, de stervende zalmen (wat een lucht!) en….beren. Op nog geen tien meter van ons kruipt uit het struikgewas een zwarte beer met twee kleintjes. Ze hobbelen op het gemak naar de rivier. Daarmee geeft de berin Rutger de kans om uitgebreid foto’s te maken (zie hieronder). Een visser die in de rivier staat, begroet de dieren en vist onverstoorbaar verder. De berin lummelt over de oever, de kleintjes volgen in haar spoor. De Canadezen beschouwen de beren meer als een wilde hond, vooral vervelend en een lastpak. Wij stuiteren als twee dollemannen naar de camper. We zagen drie beren, tijd om ‘m te smeren! Morgen gaat de reis terug naar het zuiden en de veerboot. De verkenning van Vancouver Island zit er bijna op.