De brug op!

We mochten met een klein groepje uitverkorenen de brug op van het grootste cruiseschip ter wereld.
Dat is in dit tijdperk van bedreigingen geen sinecure. Deuren worden na een telefoontje en camerascreening van binnenuit geopend.We treden binnen en de teleurstelling is groot. Een grote kale ruimte over de volle breedte van het schip. Ik was eerder op de brug van een Grieks cruiseschip geweest. En daar was het een gezellige boel, met veel vrolijk bellende ijzeren apparaten, oranje vloerbedekking, de radio aan, en op de drie hoge stoelen drie rokende officieren en een moppen tappende kapitein.
De apparatuur op de brug van de Oasis, een eilandje in het midden, was ingetogen high tech. Uitsluitend computers onder grote schermen; een kaartenkamer achter de brug waar 4 Power Point Presentaties tegelijk speelden en de informatieofficier het hele schip, de balans, de zwembaden, de deuren en de 10.000 brandblussers in de gaten hield.
En daar verscheen ineens als een witte geest op de brug:Captain William S. Wright, de Johan Cruijff van Royal Caribbean. De man die tot twee keer toe de baan kreeg die de gemiddelde jongensdroom ver te boven gaat: captain van de Freedom of the Seas (tot de Oasis de grootste) en direct daarna start-up captain van de Oasis.
Twee vrouwen slaakten een gilletje . De eerste tien minuten hoorde je alleen het zachte geratel van de digitale camera's, vrouwen en mannen filmden met hun Iphones de kapitein die in bevroren pose over de wateren staarde alsof hij geen deel uitmaakte van de eredienst.
Daarna zei hij op verzoek nog iets zinnigs: 'De Oasis stuurt als een sportscar, heel simpel. Onderaan de boot hangen honderden camera's om alles in de gaten te houden. Ik weet niet wie van jullie een bootje hebben? (Alle vingers gingen de hoogte in, ook de journalisten die nog nooit in een roeiboot hadden gezeten.) Als je aanlegt dan ' bounce' je wat voor en dan ' bounce' je wat achter tegen de kade... Now, that doesn't work here!'
Bulderend gelach van de mannen. Die kapitein. Een vrouwelijke journalist viel flauw.
William Wright, die qua postuur, buikomvang, grijze haardos en brutale grijns veel weg heeft van Bill Clinton in zijn beste dagen, wees nog even de hoge stoel aan waarin hij regelmatig zat als hij met zijn Oasis de Caribische wateren doorkliefde, een officier of vijf voor zijn neus, die hand- en spandiensten verrichten.
We aaiden even over de zitting en moesten toen de brug af.
In de zwevende bar op de Promenade (grote bar die drie verdiepingen op en neer gaat, eronder spuiten de fonteinen) kwamen we met een nep-champagne weer bij zinnen.
De dag was nu reeds volledig geslaagd.
HT.