SNEEUW & IJS

Was er geen gletsjer, dan waren hier alleen schapenboeren. Zo zit het
in Zuid-Patagonie, om precies te zijn in El Calafate. 70 jaar geleden was er 1 onverharde weg, stonden er 4 huizen. Alleen na het
schapenscheren kwamen de boeren uit de wijde omgeving naar dit oord
aan het Lago Argentino. Moet je nu eens kijken: asfaltwegen, 27.000
Calafati, een vliegveld en 700.000 toeristen die hier naartoe viegen.
Niet voor de schapen, die overigens nog altijd gehouden worden voor
hun wol en vlees in de estancias, maar voor de Perito Moreno, een
gletsjer die eind vorige eeuw tot werelderfgoed is gepromoveerd. Het
brengt vele pesos in het laatje voor El Calafate. Na een gezonde nachtrust zijn we vanochtend vroeg naar het Parque de los Glaciares
gereden. De eerste blik op Perito ontlokt een 'whaauuwh', van de
bezoekers. Daarna wordt het stil op de boot, waarmee we het witte
monster tot op zo'n 200 meter naderen. Weer aan land gaat het in
gezwinde spoed naar de 'balcones': uitzichtpunten op het schiereiland
waarvandaan je recht op de witte tong kijkt. Wat zal ik zeggen: mooi,
super, fabuleus. Ja deze witte gigant beneemt je de woorden en de adem stokt in je keel, Zeker als er ook nog een koude wind opsteekt, en er sneeuwvlokken vallen. Gelukkig is het weer in de Andes onvoorspelbaar.
Na een half uur gaat de hemel open, zonlicht schijnt op blauw en wit
ijs, dan dondert een ijspartij in het water. Weet u hoe lang die
ijsspleet er over heeft gedaan om van het begin van de gletsjer - 30
kilometer bergop - tot in het ijsmeer te komen?

Hasta luego